Ponieważ przygotowuję lekcję dla młodzieży w wieku lat jedenastu, zaczęłam się zastanawiać, jakie pytanie zadać dzieciom na początku zajęć i dzięki niemu zatrzymać na chwilę ich skoczną myśl. Na przynętę wybieram dwóch bohaterów, obu z pewnością dzieciom znanych, Spider-mana i Jezusa. Co łączy Spider-mana z Jezusem? Na pierwszy rzut oka niewiele. A jednak. Spider-man nie od razu został Spider-manem, był zwykłym, gapowatym chłopcem i dopiero ugryzienie pająka zmieniło go w dobroczyńcę świata o mocach nadnaturalnych. Z Jezusem było całkiem podobnie. Żył spokojnym życiem do chwili, gdy postanowił głosić nowe przykazania bożej miłości. Nie miał wprawdzie kądziołków, czyli gruczołów produkujących pajęczą sieć, lecz miał inną broń, czyli poświęcenie. Co ich łączy? Obaj działają dla dobra ogółu i obaj ulegają przemianie.
Ewa Jałochowska
Historyk sztuki, pisze książki
Tag: budda
„Kamień nie daje się oswoić” pisał Zbigniew Herbert i trudno się z nim nie zgodzić. Wędrujące kamienie, dusze w kamieniu ukryte, kamienie przynoszące szczęście – jak kultura długa i szeroka, człowiek nie chciał przyjąć do wiadomości, że kamień jest ciałem martwym.
Kaj ma dziewięć lat i w tej właśnie chwili siedzi ukryty pod prześcieradłem na końcu świata. Widać jedynie jego jasne, kręcone włosy. Chłopiec boi się tego, co jest mu obce i co jest mu nieznane a tak pechowo się składa, że nie zna ani wyspy, na którą trafił, ani jej mieszkańców, ani ich języka, ani kultury. Rodzice przeprowadzili się z Kajem wbrew jego woli i dlatego chłopiec postanawia spędzić resztę życia schowany pod kołdrą. Dokładnie tam!
Jeśli się jednak odważy, jeśli tylko wyjdzie spod prześcieradła, nie pożałuje. Porwany przez duchy różnych tradycji trafi do ukrytego pomiędzy nowoczesnymi wieżowcami świata azjatyckich wierzeń i baśni, gdzie jego przewodnikami staną się czerwone smoki, trójnogie żaby, księżycowe króliki, gadające jaszczury, okrutne chińskie piratki, a także mały wesoły chłopiec i jego siostra: Yin i Yang.
Wstawaj Kaju! Wyspa duchów czeka!
© 2018 Ewa Jałochowska
Theme by Anders Noren — Up ↑